Παρότι φανατικός χρήστης του Debian Linux από το 2004 έως σήμερα και έχοντας προηγουμένως περάσει από πληθώρα διανομών, τόσο σε server όσο και desktop περιβάλλοντα, είπα να περάσω σε κάτι πιο σύγχρονο. Όχι ότι το Debian δεν είναι σύγχρονο, αλλά αν θέλεις νέες εκδόσεις προγραμμάτων και τεχνολογιών θα πρέπει να πας στο testing branch που δεν είναι τέρας σταθερότητας. Με βαριά καρδιά λοιπόν, κράτησα Backup των αρχείων μου και μετά από 7 χρόνια αποφάσισα να γυρίσω σελίδα. Υποψήφιες διανομές το Fedora Linux και το Ubuntu Linux. Το πρώτο γιατί διαθέτει cutting edge τεχνολογία και μία παράδοση στη libre φιλοσοφία και το δεύτερο γιατί είναι ρετουσαρισμένο, κομψό και όμορφο με την υποστήριξη μιας μεγάλης εταιρίας, την Canonical.

Αρχικά, είπα να δοκιμάσω το Fedora. To Ubuntu πάντα το έβλεπα με μισό μάτι. Κι αυτό λόγω του ότι δεν είναι ιδιαίτερα πιστό στην άδεια GPL. Έχοντας από παλιά μεγάλη εμπειρία από σε RedHat και στη συνέχεια σε Fedora Core αλλά και CentOS, θεώρησα ότι δεν θα είχα δυσκολίες. Πράγματι, όλα εγκαταστάθηκαν εύκολα και γρήγορα. Το προεπιλεγμένο περιβάλλον είναι το Gnome 3, το οποίο βρήκα ιδιαίτερα όμορφο και χρηστικό, αν και αρχικά με δυσκόλεψε λίγο, όντας συνηθισμένος από το τρελά customized παλιό Gnome 2 desktop μου. Το ότι δεν υπήρχαν τα απαραίτητα κλειστά codecs, Flash plugins, κλπ δεν με δυσκόλεψε καθόλου. Σε λιγότερο από 2 ώρες είχα κάνει την εγκατάσταση και είχα παραμετροποιήσει πλήρως το σύστημά μου. Μπορώ να πω ότι ήμουν ικανοποιημένος.

Κάπου εδώ όμως τελειώνουν τα ωραία και αρχίζουν τα κακώς κείμενα. Αρχικά είπα να κάνω εγκατάσταση τον Chrome browser, που είναι ο browser που χρησιμοποιώ παντού και πάντα, σε Windows και Linux. Κατεβάζω το πακέτο και αυτόματα κάνοντας ένα κλικ πάνω του ξεκινάει η εγκατάσταση σε γραφικό περιβάλλον, η οποία ολοκληρώνεται επιτυχώς. “Ωραία” λέω! Πάω να τον τρέξω και λαμβάνω ένα ωραιότατο μήνυμα ότι το SELinux δεν επιτρέπει την εκτέλεση του Google Chrome. Για καλή μου τύχη (?!) υπήρχε σχετικός wizzard που με πληροφορούσε αναλυτικά για το πρόβλημα καθώς και την επίλυσή του! Μάλιστα, πέρα από τις οδηγίες για χειροκίνητη επίλυση υπήρχε δυνατότητα αυτόματης επίλυσης με ένα πλήκτρο. Πάω με την optimistic λύση της αυτόματης επίλυσης. Περιμένω μέχρι να γίνουν οι αλλαγές, οπότε πληροφορούμαι από το σύστημα ότι το πρόβλημα επιλύθηκε και μπορώ πλέον να τρέξω το Google Chrome! …Τζίφος!! Το ίδιο πρόβλημα πάλι. Δοκιμάζω τη χειροκίνητη λύση ως root. Πάλι γράφει ότι η καταχώρηση έγινε επιτυχώς, αλλά… το Chrome δεν μπορούσε να τρέξει. Με αναζήτηση στο Google βρήκα τη λύση. Έπρεπε στη χειροκίνητη μέθοδο να βάλω αντί για μονά quotes, διπλά! Πάνε τζάμπα 15 λεπτά ταλαιπωρίας. Ωστόσο, ενημερώθηκα από την ίδια ιστοσελίδα ότι αν κάνεις update το πρόβλημα επιλύεται.

Πάω λοιπόν να κάνω update. Εκκινώ τη γραφική εφαρμογή ενημερώσεων και επιλέγω να ενημερωθεί για νέα πακέτα. Προέκυψαν πολλά τα οποία επιλέγω όλα και ξεκινάω την ενημέρωση. Μαντέψτε. Yeap, σωστά! Πάλι τζίφος! Δεν μπορούσε να κατεβάσει τα πακέτα. Αφαιρώ τα 2 που είχαν το πρόβλημα, ξαναπροσπαθώ και πάλι το ίδιο για δύο άλλα πακέτα. Αφαιρώ και αυτά από τη λίστα, ξαναπροσπαθώ παίρνω μήνυμα λάθους για δύο άλλο. Προφανώς υπήρχε bug στην εφαρμογή. Ανοίγω κονσόλα, κάνω yum update ως root και όλα κατεβαίνουν μια χαρά!

Εντάξει λέω, κάθε αρχή και δύσκολη. Κατά το yum update βλέπω ότι αρχίζει η αναβάθμιση του πακέτου glibc. Αναβιώνουν αναμνήσεις στο μυαλό μου από το 1998 όπου αναβάθμιση της (τότε) libc σήμαινε ότι προκαλούσες την τύχη σου! Εντάξει λέω, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Από το RedHat Linux 5 στο Fedora Linux 15 έχουν μεσολαβήσει 13 χρόνια. Όλα καλά θα πάνε! Ε, δεν πήγαν! Πήρα ένα ωραίο warning που με ενημέρωνε ότι κάποια αρχεία δεν αναβαθμίστηκαν σωστά!

Μετά από αυτό, δοκίμασα κάτι που δούλεψε. Μπήκα στα Windows  7 και διέγραψα το partition του Fedora 15. Τώρα που το σκέφτομαι εκκρεμεί να πετάξω στα σκουπίδια το CD του…

“Next one please!”. Ανάσα και… πάμε να δοκιμάσουμε την ονειρική αιλουροπάρδαλη, δηλαδή το Ubuntu 11.10 “Oneiric Ocelot”. Η εγκατάσταση πολύ απλή και σε λίγα λεπτά ήμουν up’n’running. Μου άρεσε ότι κατά την εγκατάσταση ρωτήθηκα αν ήθελα τα proprietairy codecs, τα οποία από προεπιλογή ήταν απενεργοποιημένα. Ωραία προσθήκη! Σου λέει “Το ηθικό είναι να μην τα βάλω, αλλά αν θέλεις δεν θα σε παιδέψω. Just ask for it!”. Το Ubuntu εκτός του Gnome 3 διαθέτει δύο δικές του καινοτομίες. Η πρώτη είναι η κατάργηση του bloated xorg X server, το οποίο αντικαθίσταται από το ελαφρύ και πολλά υποσχόμενο Wayland. Η δεύτερη είναι το Unity, ένα έκδοχο του Gnome 3 Shell που θυμίζει πολύ έντονα το Metro interface των Windows 8. Πολύ ωραία προσθήκη, σαφώς ομορφότερο από το κλασσικό Gnome 3 Shell.

Καταρχάς, δοκιμάζω τα updates. Βρήκε κάμποσα, τα οποία κατέβασε και εγκατέστησε επιτυχώς. Στη συνέχεια εγκαθιστώ τον Google Chrome. Δεν υπήρχε στο Ubuntu Software Center, αλλά δεν δυσκολεύτηκα καθόλου να το εγκαταστήσω από το site του Google Chrome. Όλα μια χαρά. Κανένα πρόβλημα. Μετά βάζω από το Software Center VLC, mplayer και διάφορα άλλα πακέτα χωρίς κανένα πρόβλημα. Γενικά, ότι και να έκανα όλα λειτούργησαν με την πρώτη και χωρίς προσπάθεια. Το δε Unity, είναι υπέροχο και το ερωτεύεσαι αμέσως. Αν μάλιστα μάθεις τα shortcuts καταργείς εύκολα το ποντίκι, κάτι που για μένα είναι βασικό όταν είμαι σε περιβάλλον linux.

Σημειώνω μερικά ακόμα ευχάριστα στοιχεία. Καταρχάς το Software Center προσφέρει εκτός των ελεύθερων πακέτα, πολλά προγράμματα και παιχνίδια επί πληρωμή και με κλειστό κώδικα. Αν και θα ξινίσουν τα μούτρα τους οι κλασσικοί linuxάδες προσωπικά το βρίσκω απόλυτα ειλικρινή και ρεαλιστική στάση από πλευράς Canonical, ενώ είναι μεγάλη ευκολία για τον τελικό χρήστη. Αλλά εγώ δεν είμαι επίδοξος wanna be linux hacker και ασχολούμαι μόνο 13 χρόνια με το ελεύθερο λογισμικό και το linux, οπότε δικαιολογούμαι να έχω την ίδια corrupted λογική με την Canonical! Επιπλέον, η Canonical προσφέρει δωρεάν την υπηρεσία SaaS με όνομα Ubuntu One. Το Ubuntu One είναι ένας αποθηκευτικός χώρος στο cloud της Canonical που μπορεί να αξιοποιηθεί από τον χρήστη είτε απευθείας ως αποθήκη αρχείων, είτε μέσω μιας σειράς applications που διατίθενται για Linux, Windows και Smartphones. Μέσω αυτών μπορεί να έχει backup, online streaming της μουσικής του και διάφορα άλλα cool features. Στη δωρεάν έκδοση, το Ubuntu One έχει χωρητικότητα 5GB, ενώ με ελάχιστα χρήματα (πχ 20$ ανά έτος) μπορεί κανείς να πάρει άλλα τόσα.

Το Ubuntu είναι σύγχρονο, αντιλαμβάνεται την εποχή του και εναρμονίζεται πλήρως με τη σύγχρονη πραγματικότητα. Ο χρήστης ασχολείται μόνο με αυτό που τον ενδιαφέρει. Από την επεξεργασία εγγράφων μέχρι το kernel development, ότι και να είναι αυτό ο χρήστης απλά ασχολείται με τη δουλειά του και όχι με κυνήγι bugs.

Συνολικά, παρά την απογοήτευσή μου από το Fedora το συμπέρασμα είναι ότι οι σύγχρονες διανομές είναι πολύ εξελιγμένες. Καταρχάς, δεν απαιτήθηκε να εγκαταστήσω κανέναν driver. Όλα αναγνωρίστηκαν αυτόματα στο laptop μου από το πρώτο κι όλας boot. Επιπλέον, τα σύγχρονα γραφικά περιβάλλοντα KDE, Gnome 3, Unity, κλπ είναι πολύ έξυπνα, γρήγορα, αποδοτικά και όμορφα με 3D acceleration και όλα τα καλούδια. Σημειώνω ότι το laptop μου είναι ένα οικονομικό μοντέλο αγορασμένο το 2007 με μόνο 650€, στο οποίο αναβάθμισα μόνο τη RAM στα 2GB. Επιπλέον παρά τα bugs που βρήκα στο Fedora (αλήθεια, αν είναι τόσο buggy γενικά, ο πυρήνας του πόσο “τρύπιος” πρέπει να θεωρήσω ότι είναι;; ) οι λειτουργίες υπάρχουν όλες εκεί και είναι διαθέσιμες από γραφικό περιβάλλον με εύκολο και κατανοητό τρόπο.

Τώρα πλέον χαίρομαι την εγκατάσταση του Ubuntu στο laptop μου. Όσο για το Debian, δεν έχω τύψεις αφού διατηρώ αρκετά VMs στο δίκτυό μου όπου τα έχω εμπιστευτεί στα σίγουρα χεράκια του Debian stable branch, που 7 χρόνια τώρα δεν με πρόδωσε ποτέ! 🙂